Kampeerervaringen...

De reis.

We zijn de gelukkige bezitters van een aangepaste VW bus (Transporter). Voorin kun je met z'n drieën zitten. Joeri zit daar, op een schapenvacht tegen het doorzitten. Als we pauzeren, zo om de anderhalf a twee uur, doen we gelijk wat gymnastiek met z'n benen. In de bus zitten twee rails om de rolstoelen mee te vergrendelen. De elektrische rolstoel wordt helemaal 'ingebouwd' met bagage, die hebben we onderweg toch niet nodig. De handrolstoel daarentegen staat naast de zijdeur, dus die kun je er gemakkelijk uittillen. Zo kunnen we even wat gaan eten of drinken bij een pompstation of wegrestaurant. Je wordt natuurlijk behoorlijk aangestaard, maar daar zijn we wel aan gewend. Langs de snelwegen in Nederland, Belgie en Frankrijk is vaak een invalidentoilet te vinden. Die zijn niet altijd even schoon. Meestal maakt Joeri gebruik van de plasfles. Voor noodgevallen staat een chemisch toilet vlak bij de zijdeur van de bus, maar onderweg hebben we dat nooit hoeven gebruiken.

De planning.

We kiezen onze bestemming met de campinggids van de ADAC (de Duitse ANWB). Die geeft volgens de ANWB betere informatie over accommodatie voor gehandicapten. We hebben een mobiele telefoon bij ons. Onderweg kiezen we een camping uit en bellen die op om te vragen of er plaats is. Als de camping vol is kunnen we naar een andere zonder te moeten omrijden. Er is trouwens plek zat, waarschijnlijk omdat het weer niet al te best is: wisselend bewolkt met af en toe regen en niet veel warmer dan 18 graden. Je kunt ook van tevoren reserveren. Maar omdat we thuis nog niet weten waar we precies zullen uitkomen doen we het zo. Bovendien is het leuker om flexibel te kunnen zijn! Je moet er wel rekening mee houden dat "aangepast" in het buitenland wat anders betekent dan we in Nederland gewend zijn. Onderrijdbare wastafels bijvoorbeeld hebben we nergens gezien. Er is wel altijd een aparte ruimte met een WC, een douche en voldoende ruimte voor een rolstoel,. Maar meestal heeft de WC geen beugels en is er in de douche geen zitje. Als we op de camping zijn vragen we om een plek met stroom (opladen rolstoel!) en niet te ver van de douches en toiletten. We beginnen gewoon te vertellen dat we met een gehandicapte jongen op reis zijn en dan doen ze altijd hun best voor je.

De tent.

We hebben gekozen voor een grote piramide tent, dus met een hoge centrale stok en twee stokken bij de ingang. Die is vrij gemakkelijk op te zetten. Tegen lekkage en kapotte ritsen hebben we een tent van zware kwaliteit gekocht (De Waard Albatros). Wel tweedehands, want we verwachten niet dat we een nieuwe (gaat minstens 15 jaar mee) verslijten. Deze tent heeft een ruim woongedeelte (4 x 2 meter) om er met de electrische rolstoel in te kunnen bewegen. Als die 'geparkeerd' is moet je ook nog ruimte hebben om ergens te kunnen zitten bij slecht weer. Een flink gedeelte is hoog genoeg om rechtop te kunnen staan, belangrijk bij het tillen van Joeri. We hebben thuis uitgeprobeerd hoe het grondzeil zich houdt als er een electrische rolstoel over rijdt. Dat blijkt behoorlijk te slijten. Uiteindelijk blijken rubber matten een goede oplossing te zijn: zwaar en stroef.

De verzorging.

Om Joeri te douchen hebben we een aluminium kampeerstoel met een grof geweven zitting. Het water loopt er gewoon doorheen. Op de camping gebruikt Joeri het chemisch toilet. Dat bevalt prima. Ik heb ook nog een plankje gemaakt met een ovaal gat erin, dat we op een gewone WC hadden kunnen leggen. Maar Joeri heeft het niet gebruikt. We hebben bij een dumpzaak een aluminium veldbed gekocht (met X poten). Dat is hoger dan een gewoon kampeerbed. We leggen er nog een schuimplastic kampeermatras op, zodat Joeri er heerlijk op slaapt. En wij kunnen hem er op aankleden zonder onze rug te slopen, tenminste als je op je knieën gaat zitten. Het is alleen lastig om hem van het bed in de rolstoel te tillen. Desnoods kun je dat ook met z'n tweeën doen. Om de electrische rolstoel op te laden hebben we een haspel met 40 meter snoer meegenomen. Dat was altijd lang genoeg. In Frankrijk moet je wel zo'n blauwe stekker hebben met 3 dikke poten of een 'gewone' stekker met 1 lange poot voor de aarde (ik weet niet hoe ze officieel heten).

Calamiteiten.

Voor het geval we een arts nodig hebben, hebben we een Frans artikel over Duchenne en het adres van de Franse spierziektenvereniging bij ons (gekregen via de VSN). Gelukkig hebben we dat niet nodig gehad.

Uitstapjes.

In Frankrijk zijn heel wat parkeerplaatsen voor invaliden. Jammer alleen dat die vaak bezet zijn (door invaliden???). Ook jammer is dat er meestal geen voorziening is om de stoep op of af te komen. Joeri heeeft daarvoor van die gele kunststof 'opritten' bij zich, die gebruikt worden om caravans horizontaal te zetten. Het hoogste punt is bijna 8 cm hoog, ze zijn krap 40 cm lang, dus gemakkelijk mee te nemen.

Contact met anderen.

Ik heb me vantevoren hierover wel zorgen gemaakt. Zou die vriendjes kunnen maken? Hoe reageren anderen op hem? Het is me 100% meegevallen! Na een dag waren de eerste contacten gelegd. Andere (Nederlandse) kinderen pasten zich soepel aan hem aan. Ze speelden verstoppertje of speelden Risk. Omgekeerd was het soms ontroerend om te zien hoe hij op zijn manier meedeed.