Wat vindt u hier?

Met de auto.

Ondanks de groeiende oppositie tegen het alsmaar uitdijende bestand aan auto's in Nederland, is het aanpassen van de privé auto een uitkomst. Met name voor gezinnen waarvan één of meerdere leden een handicap hebben. Veel organisatorische problemen in zo'n gezin worden beperkt door de flexibiliteit van eigen vervoer. Gaan en staan waar je wilt. Op een tijdstip dat je uitkomt. Zo kunnen ouders of verzorgers hun taak langer blijven vervullen zonder hulp van buiten.

Na de invoering van de Wmo zijn de mogelijkheden voor zulke gezinnen sterk verminderd. Subsidie voor prive auto-aanpassingen is in veel gemeenten ingeperkt, ten gunste van een collectief vervoerssysteem.
Er blijkt met een beetje creativiteit en goede wil toch nog een heleboel mogelijk te zijn. Mensen zijn, door de nood gedwongen, erg inventief in het bedenken en (laten) maken van allerlei oplossingen.

Met de fiets.

Natuurlijk kun je met wat aanpassingen ook blijven fietsen. Of iemand op de fiets meenemen...
Wat is er tenslotte rustgevender dan fietsend de natuur in te trekken?
Waarom dan niet als je een handicap hebt...

Scootmobiel.

Op de website Mijnscoot.nl vindt u alles over scootmobielen. Hier kunnen in Nederland leverbare scootmobielen met elkaar worden vergeleken. Of het nu een opvouwbare scootmobiel moet zijn of juist een vaste. Kies de gewenste snelheid en het maximale bereik.
Verder vindt u nieuws en achtergrond artikelen over scootmobielen. Bezoekers kunnen ervaringen met hun scootmobiel met elkaar delen. Hierdoor helpen we elkaar. U kunt dan namelijk een betere afweging maken bij het kiezen van de juiste scootmobiel.

Er zitten echter ook nadelen aan een collectief systeem. Bijvoorbeeld voor gezinnen met gehandicapte kinderen. Het runnen van een gezin vergt in normale omstandigheden al heel wat organisatietalent. Zijn er, als gevolg van een handicap, veel uren zorg per dag extra nodig, dan is een goede organisatie van de gezins activiteiten van levensbelang. Dit kan alleen door de ouders volgehouden worden indien zij over adequate, tijdsbesparende hulpmiddelen en aanpassingen kunnen beschikken. De kosten van deze hulpmiddelen en aanpassingen zijn een fractie van de opnamekosten in een AWBZ-inrichting. Dit is het alternatief voor als thuisverzorging niet meer gaat.

Het zich moeten richten naar het keurslijf van een collectief systeem beperkt de mobiliteit sterk. Bovendien beperkt het collectieve aanbod zich tot "regionale contacten" (lees: contacten binnen het collectief vervoersgebied, resp. de gemeentegrens). De huidige jurisprudentie (na te lezen in het door de VNG/Staatsuitgeverij uitgegeven "Wmo-Journaal") beperkt de mogelijkheden van beroep steeds sterker. Dit leidt tot het noodgedwongen opgeven van contacten, en daarmee uiteindelijk tot isolatie van zo'n gezin. Naar aanleiding van een door ons gevoerde beroepszaak heeft de rechter nu vastgesteld, dat een gemeente hoe dan ook de zorgplicht heeft voor reizen binnen een gebied van min. vijf openbaar vervoerzones rond de eigen woning.

Er zijn er, ook voor andere groepen gehandicapten, meer argumenten te noemen voor privévervoer:

• De individuele keuzevrijheid, die niet-gehandicapten wel hebben, om zelf voor openbaar dan wel privévervoer te kiezen.
  
• De flexibiliteit voor de gebruiker. Hij/zij is afhankelijk van sterk wisselende aankomst- en vertrektijden, kan niet op plotselinge wijzigingen inspelen omdat de rit al helemaal gepland is. Dit bemoeilijkt het zelfstandig regelen van aansluitend vervoer.
• Meerdere begeleiders of extra noodzakelijke hulpmiddelen mogen of kunnen niet worden meegenomen in de collectieve busjes. Denk aan grote zaken zoals badstoel, luiers, loopwagen, staplank, ed. bij bv. een logeerpartij.
  
• Bezoeken buiten het collectieve vervoersgebied worden sterk bemoeilijkt. Er moet worden overgestapt op aansluitend vervoer. Om maar niet te praten over moeilijk met openbaar vervoer bereikbare plekken, zoals het bos, de camping of het strand.